.
Nadzieja w sensie ścisłym jest pożądaniem dobra przyszłego, trudnego, ale możliwego do osiągnięcia. Oczywiście nie każde pożądanie jest nadzieją. Dobro, do którego zmierzamy musi być zakorzenione w świecie ducha.
W tym pojęciu nie mieszczą się pożądania zmysłowe. Nadzieja jest jakby pożądaniem na wyższym poziomie ducha, dlatego ma swoją siedzibę w woli (por. św. Tomasz z Akwinu, Suma Teologiczna, I-II, q.40, a.1,2.)
Fot. morgueFile
Można ją rozumieć trojako: jako postawę intelektualną, uczucie i wreszcie cnotę teologalną.
Jako postawa życiowa wiąże się z optymizmem. Pozytywne podejście do danej sprawy ma automatycznie pomagać w jej realizacji. Jest to złudzenie, bo dobry nastrój nie wpływa na zmianę realiów. Tak czy inaczej musimy wykonać określoną pracę. Ideologia pozytywnego myślenia (pojmowana wąsko) jest zatem szkodliwym mitem intelektualnym.
Nadzieja może przybierać też formę uczucia, znajduje się wtedy gdzieś pomiędzy zuchwalstwem i rozpaczą. Zuchwałość jest pożądaniem dobra wbrew rozumowi, rozpacz zaś traci cel z oczu i przestaje do niego dążyć.
Cnota teologalna (boska) jest z kolei nadprzyrodzonym stanem danym przez Pana Boga. Dzięki niemu wytrwale zmierzamy na spotkanie ze Stwórcą w Niebie. To właśnie jej Dawca jest przedmiotem nadziei.
Wspomniałem wyżej, że nadzieja jest pożądaniem dobra przyszłego. W przypadku cnoty teologalnej chodzi o dobro najważniejsze, bo czy można sobie wyobrazić dobro, którego pragniemy bardziej od Pana Boga? Celem nadziei jest oglądanie Stwórcy twarzą w twarz, co jest równoznaczne z wieczną szczęśliwością.
Omawiana cnota daje nam umiejętność właściwego dążenia do naszego najważniejszego celu. Ale nie tylko. Jednocześnie jest ufnością w to, że Bóg będzie nas wspierał w tej wędrówce.
I to jest chyba najważniejsza cecha nadziei: opieramy się nie na własnych siłach, „ale na pomocy łaski Ducha Świętego”(Katechizm Kościoła Katolickiego).
ZAMÓW KSIĄŻKĘ
